Bezie de ruimte achter de ogen het niet verborgene, schouwen wat ze zien kiezen we elkaar een twijfelachtig lot is uitverkoren er is zoveel verloren in diepe stille meren sla ik de ogen neder ledig in verheffend zwart dwarrelen van pauwenveren ijdelheid kan slechts het eigene sieren meespelen en de zelfzucht vieren met de hand op het hart, beloofd wis ik de tranen van het einde huil ze bij aanvang beter alleen, voor de weg te gaan en beelden ze spelen tussen kiezen lot delen nemen liefde kent geen onderricht begin en uiteinde van verhalen en ik, die niet kan bestaan in bezien van een stille ruimte niet verblind, altijd mee zal gaan in werelden binnen en buiten