nog kan de tijd wachten
in de afdruk van lijven
gestapeld: jouw, mijn
tedere toespelingen
steeds en waarschijnlijker
zijn wij elkaars adem
hier is de bron
de waterschede
en het weten
dat elke beplanting
ten hemel groeit,
dat smalle vingers
het zwijgen prikkelen
ik vorm nieuwe beelden
met telkens andere namen
voor jou het enige onbekende
wanneer ik tot jou kom
in nieuw zacht aanraken
omdat jij nooit weet
waar en wanneer
en elke beweging
ademen is in verdubbeling
wij kunnen niet wachten
sunset 25-02-2019