Die heerlijke geruststelling,
Dat het allemaal niet meer uitmaakt,
Brengt zoveel rust in het hoofd,
En zorgt dat het gekmakende denkproces,
Voor eventjes staakt,
‘Maakt niet uit, het is al goed’,
Is soms niet hetgeen wat je wilt horen,
Want het kan doen overkomen,
Alsof het niet meer belangrijk genoeg is,
Lege woorden, om niet direct te zeggen,
Dat het fijn is, iemand niet meer te storen,
Die heerlijke geruststelling,
Welke je voor jezelf gaat invullen,
Wat een achterliggende gedachte zou kunnen zijn,
Waarom de oude nieuwsgierigheid,
Is omgezet naar een gemakkelijke goedkeuring,
Voor mezelf uit ongemak begin recht te lullen,
Mijn gedachten zijn vaak één grote contradictie,
En ze maar vertellen zet geen zoden aan de dijk,
Misschien ben ik wel te bang voor de waarheid,
Wil ik graag een; ‘wat niet weet, wat niet deert’,
Maar wat is dat nou weer voor halve predictie,
Wellicht zit ik echt helemaal verkeerd,
Ik wil het nooit weten,
Jij zal het nooit weten,
Deze oorverdovende stilte,
Deze hele verandering alom,
Valt voor mij niet recht te lullen,
Maar blijft bij afhouden,
Voor eeuwig krom,
Laten we dit maar vergeten.