het is een eng idee dat ik weg wil van het leven.
dat ik elke avond denk ik neem slaappillen, dan ben ik er de volgende dag tenminste niet meer.
nadenkend welke mensen me zullen missen, en hoe ze later weer verder zullen gaan.
het is geen gedachten in de hoop dat ik medeleiden krijg, het is een gevoel dat ik al 12 jaar heb. op mijn 6e schreef ik al in medagboekjes dat ik me rot voelde en mezelf haatte.
zou dit nou normaal zijn, zo'n leven?