want hoe moet je blijven rennen met je voeten in het graf als al dat eens orde gaf begraven is in de wildernis van het ongewisse zíjn als een slaaf van wanhoop blijven kruipen tot je geschaafd gescheurd gesloopt knieën bloot handen omhoog smeekt naar wat jou toch niet hoort en het dus níets schelen zal in gevallen chaos alles stallen wegparkeren nieuwe dingen leren voor de schijn want alles wat niet zeer deed doet nu nog pijn