Het leven doet pijn,
en ik wil er net als zovele niet meer zijn.
Maar vele mensen doen die pogingen wel,
terwijl ik vecht om te blijven leven in deze hel.
Ik wil hen niet verliezen,
en ik mag dan niet kiezen.
Ik mag niet voor de dood gaan,
maar moet verder leven met deze traan.
'n Traan die zo diep zit,
mijn leven is gewoon één en al shit.
Ik heb dit leven niet gewillen,
liever de dood met teveel aan pillen.
Maar dat willen mensen niet horen,
dus blijven ze me aansporen,
om verder te leven,
het niet op te geven.
Is aan hen denken het enige wat ik mag?
Blijven leven met deze lach?
Mag ik dan niet gelukkig zijn?
Verdien ik dan echt enkel deze pijn?