in verdronken grijs het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid toch stript wind met valse luwte en vervaarlijk scherp basalt een diepte die het orkest met plotseling staccato overvalt violen vlagen tussen paukenslagen trompetten schetteren tegendraads in deze waterval muziek en ik zing eindelijk weer een hemels lied wil melker 15/12/2017