Ik herinner me…
Met elke slag van het hart wakkert de herkenning aan.
Namen fluisteren uit de golven boven het bulderen van de wind.
Ik bedek me met de zilte deken die krachtig uit de branding borrelt
zodat niemand zich hoeft te schamen voor het verleden.
De werkelijkheid in het licht van de eerste maan
kruist de degens met de kracht van wenkende eenzaamheid
en uit deze ontmoeting worden weemoedige uren geboren
die beamen wat ooit is geweest; dat deel dat pas gestorven is.
Jij wrijft zachtjes door mijn haar en kust de kilte uit mijn ogen
nu tranen aanzwellen tot een oceaan van gebroken glas.
Het zand schreeuwt de zee dichterbij wanneer ik splinters
vol heimwee stort aan de tijden rondom ons,
schepen zinken in het duister.
Het is bijna middernacht,
Ik herinner me slechts het koele water
en de geur van oorlog in verre vreemde landen…
esteban 16 Mei 2012