Het blijft.
Al hoewel de jaren
zich vermeren
verloren liefde houdt haar pijn
vermeerdert zich
in al haar missen
is medeloper in het zijn.
Herinneringen maken
verhalen
die je jezelf nu maar vertelt
verdieping in je
daagse denken
een band die meer en meer je knelt.
Dankbaarheid is er
rond wat je deelde
maar juist die stille eenzaamheid
krult zich weer
terug in stille uren
en wandelt mee in deze tijd.
Je teert op dat
wat je nog invalt
ied’re gedachte parelt de dag
vakanties, gesprekken
die er waren
verlangt naar een vergleden lach.
Het samen zijn
blijft zich nog hechten
in wat eens was, nu in de geest
geheimenissen
die je mee zeult
het terug verlangen drukt het meest.
Zo’n vierdag
die er nu zou wezen
roept zoveel op, grijpt zo diep in
tweedeling hangend
tussen zijn en niet zijn
toch heeft zo’n bepaalde zin.
th.