Iemand…
Stijgende jaren die de levensloop het zicht benemen.
Ik ben daar zoveel keren geweest, te veel, veel.
Zwijgend stoor ik me nergens meer aan!
Hier hoor ik naar niemand te luisteren.
Nu verken ik het korte eind tussen het dagelijkse leven
en de zwijgzame tijden die gisteren uitwuiven.
Ben zowel heilige als zondaar als het op mensen aankomt,
maar meestal een verloren individu.
“Waarom”, lijkt het door mijn hoofd te spoken,
want het lijkt nochtans een perfecte dag
om iemand volledig te negeren.
Fris en compleet geschoren!
Maar dit geheel terzijde…
esteban, (ergens op het einde van Maart)