jij balanceert op eerste zonnedraden
een ophanging uit lichtbanen
geweefd door de kieren van lamellen
en jij vraagt waarom onze lijven zweven
in jouw ogen die nog slaperig zijn
en het zien niet echt zien
ligt goudkleurig de omkadering van de zon
traag opbloeiend in het oosten
onder de naad van jouw wimpers
groeit de stoel uit zijn schaduw
en het bed en jouw borsten glanzen wit
als versteende koralen
jouw ogen, jouw mond: een masker van de nacht
waarin alles ons zo vertrouwd is
tot ver achter de grenzen van deze kamer
en wij verder kijken, hemelhoog
tot waar licht alles onzichtbaar maakt
sunset 09-09-2018