Sporen
een nieuw leven om te hopen
want de wind die ruiste zacht
alle ramen konden open
en zo deelden we de nacht
Onze rit liep over sporen
met het landschap als contrast
het aanvaarden van tevoren
elk verleden als ballast
zoveel twijfel was verdwenen
en gedeeld in dit houvast
enkel woorden samen lenen
en dan verder op de tast
maar geen mens spreekt over sterven
want er was te weinig tijd
alles brak en ligt in scherven
en jouw sporen ben ik kwijt