Witte brug in stille zon boven groen kroos verhult een eindeloos diep meer alsof we kunnen drijven meerkoet, zachte zwanen glijdt druppel langs ranke hals water zwijgt, zal herbergen haar weg eigenzinnig zoeken soms door polijsten, in wijken is het of we blijven drijven gevederd niet anders dan vliegen drink dit peilloze in, o dorstige werelden van dansend blad het enige en tijdloze begin hart van de laatste vlinder had