Ik kan niet langer hopen,
heb de moed inmiddels opgegeven.
Ik stelde mezelf helemaal open,
maar niemand durft me de hand te geven.
Mijn eerlijkheid blijkt enkel een straf,
dat is blijkbaar niet meer van deze tijd.
Maar ik vind het wel een beetje laf,
want wat is er verkeerd aan openheid?
Iedereen denkt blijkbaar zwart-wit,
wie denkt er nu nog wel in kleuren?
Men is zo gefocused op wat men bezit,
en dus blijven ze gesloten die deuren.
Misschien ontwaak ik ooit uit deze droom,
en zie ik de waarheid ook onder ogen;
Het is de verkeerde wereld waar ik in woon,
want de waarheid wordt voortdurend bedrogen...