één van die dagen aan zee…
(grijs en onbetekenend)
Ik loop in pijn verzonken langs het water,
hoop op genade maar vrees de tijd.
Ik haat het gevecht tegen de ochtendlijke kater,
ik wacht, verlies dan weer die ongelijke strijd.
Jij kijkt, maar kan me ook niet bevrijden
van de herinneringen aan een losbandig leven.
Jouw gedachten omarmen mijn heftig lijden
maar stoppen niet het wenen, niet het beven.
Ik schreeuw om aandacht en verlossing bij de vloed
waar mijn angst bijwijlen overspoelt wordt door de zee.
Ik haat mezelf en de storm die over het water woedt.
Ik hoop dat hij mijn naam vergeet, ik wil nu nog niet met hem mee.
Verweesd op het strand tussen duinen en golven
alleen met de meeuwen om mij heen,
ben ik achtergelaten, onder heimwee bedolven
verloren en uitgeput met een bloedend hart van steen…
esteban 16 November 2013