Zie hoe dapper en braaf
de gebroken vrouw schrijdt
langs parasieten die haar vel
ranzig opvreten, meedogenloos
sommige delen bloedzuigers
Hoor hoe dapper en braaf
haar stem als craquelé
zich excuseert voor de stilte
haar betraande ogen achter glas
voor een ondergaande zon
Ruik hoe dapper en braaf
haar angstzweet passeert
de ijle lucht ondragelijk is
zij stikt in wederkerige tranen
die reukloos zijn
Proef hoe dapper en braaf
de sfeer van immens verdriet
langs geslepen tongen glijden
de zwarte kraaien wachten
om hun geklik vast te leggen
Groots hoe dapper en braaf
de moedige onttroonde moeder
desolaat voorbij loopt in gebed
op weg naar haar gevallen zoon
slechts liefde regeert