de zachte plooien waaruit het beeld langzaam ontstaat gericht naar wat het oog zoekt licht en schaduw beweegt omhoog en daalt neer terwijl het streelt speelt en raakt voel ik het kelken wit blad van de lelie het breekbaar van porselein ontvouwend stil in een ontwaken dat wordend is tussen verlangen en wens de weg een ononderbroken lijn van alle woorden ontdaan tekent enkel de stilte in dit uur de mat zwarte grondlaag zo rakend diep te voelen is waar het op staat