Neem mij mee naar de heidevelden met zijn mijnen daar vind ik de weg naar mijn bestemming terug ik weet waar ze liggen en ze doen geen pijn de woning komt met elke stap dichterbij De oorlog heeft een kogelbrief aan mij geschreven ik zag de gaten in de muren van de zijkant van het huis het waren trieste verhalen die ik las op zijn tijd het einde wou ik een beetje troostvol inkleuren Maar ik mis de namen van mijn makkers en ouders waarom waren ze niet op de muren verschenen ik won van het veld met de mijnen de heide verloor de hevige strijd met de winter Het dorp waar ik opgroeide lag achter het duin waar je op zondag de kerkklok hoorde luiden hoe klonk de naam van Jeanette en Bart toen de geweren van de soldaten kogels spuwde Ik zou ze graag weer willen lezen of terug horen maar de muur voor mij is nog zonder een letter het was de trein naar die ene bestemming die wist hoe ze over mijn makkers en ouders spraken