Wielergekte
Vrijdagochtend meldde ik mij vroeger dan anders
aan mijn eettafel, om enkele duizenden woorden van mijn krant
onder de loep te nemen.
Ik kreeg geen aanval van bovenmatige gretigheid,
maar wel door het brutaal wakker worden.
Bouwvakkers in de straat
waren al om zeven uur begonnen
aan een uitvoering van het gevreesde Concerto
voor slijpschijf en werfradio.
Nog enigszins verfrommeld legde ik een baxter koffie aan
en boog me over de welriekende inktdreef van mijn krant.
Om mij op te monteren, een blik op het wereldnieuws.
Amper zag ik de voorpagina of mijn oog viel op de voor de ronde.
Een overzicht van de programma’s op TV
die bleek te verwijzen naar een marathonuitzending?
Mannen appreciëren dat wel, maar ik als vrouw snoof minachtend.
Is er dezer dagen nog niet genoeg wielergekte.
We worden al weken, zelfs maanden om de oren geslagen
met de nakende laatste kilometers.
Claire Vanfleteren ©