vandaag sprak mij een man aan
zo ongeveer rond de dertig
zomaar een wildvreemde, niet van hier
een mij totaal onbekende
vroeg mij waar ik heen ging
en of ik getrouwd was
kinderen, kleinkinderen had
volgens mij had hij net gegeten
broodkruimels hingen nog in zijn baard
- maar hij moest weer gaan, zei hij
terug naar zijn vrijwilligerswerk
en of ik hem omarmen wou
- en zo stonden wij daar
ik weet niet hoe lang op de stoep
tot hij afscheid nam
met zijn fiets wegreed
en ik, in gedachten verzonken,
in mijn auto stapte
plots zo veel rijker
sunset 03-12-2017