zoek met mij het lied van de regen het kristal gefluister waar tranen de ziel van papaver velden beschrijven als herboren adem van leven met een eeuwenoude taal een waakvlam van stille dromen verweven in een glimp met sneeuw en ijskristallen door vallende regendruppels die je denkbeeld veranderen zo heel even tot iets van vrede gevend om even verder terug te verdwijnen kleur het hemels zoals nu leer me tussen schaduwblauw en beelden van zon schuilt een nog ongekende reis fonkel satijnen draden banen langzaam een verhelderende weg over sluier zachte bloemen spatten in rood spiegelkristal omheen de open poorten van licht tot een nieuw verhaal teken mij golven ontwakend in vloed lijnen van leven te voelen zo heel dichtbij en geborgen te zijn waarin een stille bloei kan betijden ik voel je in mijn emotie nog breekbaar herken ik jou zoveel meer in diepbloei van het nooit verloren paradijs