Ontdaan.
Nog voor de wind
had toegeslagen
stond hij vol trots in gouden gloed
nu resten donker
zwarte takken
ontdaan van alle overvloed.
In brede cirkel
op het grasveld
liggen de bladeren als tapijt
last post in
een verscheiden
geeft het misschien een weekje tijd.
Zo leeggeschud
lijkt ’t al verloren
doch ’t is een rust die adem haalt
tot voorbereiding
op nieuw leven
dat jaar op jaar ontplooit….verschraalt.
Zo’n sabbatstijd
zo’n rustperiode
schuift God ons toe tot ons behoud
iedere week
na zeven jaren
wij gaan te vaak nog in de fout.
Wat onze Schepper
heeft geboden
ontnemen wij in onze haast
geen rusttijd
om zo te herstellen
een mens die immer verder graast.
Die boom hier
midden in het grasveld
raadt het mij aan , neem toch die rust
’t lijkt even kaal
en onaanzienlijk
doch ’t is behoudnis heel bewust.
th