zijn het dan niet de meest eenvoudige zinnen die je meestal diep raken en is het niet enkel stilte waardoor jouw mooiste herinnering terug kan onwtaken omdat in deze emoties langzaam een spiegel ontstaat om even te ontluiken na het schuilen in het licht vuur van liefde tekent emotie steeds terug diep door rakende beelden met breekbare spiegelingen van geluk en verdriet in jouw hart en de tijd dwaalt in elk moment opnieuw te zoeken als een twinkelzachte bloesem bladregen die neervalt als een deken nog voordat enkele vervagende woorden van wat we fluisteren en verder dromen met een vluchtige schaduw deze beeldranden na emoties laten open bloeien terwijl gebroken schelpen een regenboog blijven kleuren met parelmoer om nog even te omlijnen op zand zachte golven die verder voor altijd verdwijnen