Wazig, gekleurd licht, als dansen tussen de gaswolken die men in het sterrenstelsel ziet
Met zo´n speciale lens, vechtend met mijn ziekte. Zwalkend met mijn verdriet.
Ik weet niet of ik dood ga, of dat dit maar tijdelijk is,
Maar het gebrek aan een normaal leven is wel iets wat ik mis.
Medicijnen zijn als een slag van een hamer in mijn kop.
Ik voel me er heel suf en duf bij, als een lappen pop.
De wereld staat ondersteboven, ooit was ik heel sterk
Nu voel ik me niet zo, ik kan geen betaald werk.
Ik vind mijn kracht en charme weer als ik ooit weer kan leven zonder medicijnen
Wanneer dat is, dat weet ik echt niet. Tot die tijd is het ziek zijn of het andere einde