Het leven valt stil…
En we draaien het leven
om de doden toch maar te herdenken,
tot plotseling
een klaroen de laatste noot blaast.
Als verschrikte vogels
in het alles vernietigende geluid
van een angstig klinkend lijden!
Zoals gedachten in de wind
aan de enige reis
die aan onze jeugd voorbijgaat.
Naakt tegen de eerste winternacht
hier samen met jou,
vastgehouden door de stille wens
om toch maar ouder te worden.
Terwijl we staren
naar dat eindeloze wachten
overvalt me het sombere verlangen
om in dit leven zachtjes te verdwijnen…
esteban 25 November 2013