Opgeluk
Ik spaarde jaren roze wolkjes,
als het grijs werd kocht ik een roze bril.
Blauw was nooit mijn kleur,
het was te positief
Ik bleef geven,
ontembaar, omarmend, smachtend
naar slechts die ene vonk.
Een zwakke schittering in een donkere pupil,
het eeuwige cliché.
Mijn ruggengraat werd zwakker,
niet enkel in het letterlijke,
al die kleine ongelukjes bleven kleven
En de kilo's bleven plakken als teer...
waardoor ik brak.
De stekels en de geelgeworden botjes,
ze vlogen in het rond en rolden verder uit elkaar als scherpe stekels, onwelriekende pijnscheuten die zich in zuurheid verwoordden naar mijn medemens...
ik was gebroken
Zo viel ik uit elkaar in de blauwe lucht,
in donkere wolken zonder kleur.
Ik had wanhopig geprobeerd te smachten, te sleutelen, te zalven. Genadeloos mislukt...
zo werd ik opgeluk.
Alles was opgebruikt en ik verlangde naar de dood. Want zeg nu zelf, wat kan een leven ons nog bieden als je niets meer
roos kan kleuren.
Yellow
04-09-2021