De bomen huilen..
Traag lopen de druppels langs de verweerde stammen,
dwars door knoesten en uitgeholde jaren,
tot ze als kristallen,
in kleurrijke facetten,
breken..
Het spiegelt,
glinstert.
Zo vroeg, hoort niemand,
het water spreken,
als het langzaam in haar aard verdwijnt.
-
De nevel legt, dwingt,
een sluier van mystiek.
Over akkers, velden,
einders die het bos zo nakend,
in haar ziel laat zien.
Het is,
misschien,
de nieuwe morgen,
die als een waterige zon,
haar vingers blekend,
door de lakens,
van de winter schijnt..
-