Oude Krachten waar huilen de wolven als de wereld stopt wat is mijn pad als de geest roept dwaal mijn ziel dwaal naar waar niemand kan je bent gevangen in een kooi bewaakt door zwarte herinneringen je hoort het ritme van een drum maar niemand om mee te dansen zo ver van het geurend woud waar ooit kracht verloren werd zoek je nu naar wat nooit is geweest een symfonie van tranen voor alles wat je achterliet woest het vuur wat brand in je hart de prijs voor verloren dromen als ooit een hand mijn kruin betast kan het alleen een schaduw zijn als een zwart kristal die geen maanlicht vangt de zon kan een duivel zijn in de golven van het leven ik ken mijn dwaal licht en blijf ver van zwarte zompen zo ver één verleden misschien een te veel wim black lord