De nacht neemt september mee
ze is er weer en meer dan ooit tevoren
als een gitane, haar haren
strak naar achteren getrokken
vochtige schimmen reizen mee door de lucht.
Het kantelt van licht gloeiende strepen
naar een donker die de beweging omringt
begint het te waaien in huis
tintelend en verwarmend haar ogen waziger
zien naar binnen, lijkt zonder huid gemaakt.
Praten laat de echo
half gehoord als ze gelaten volgt
omhelzen we alsof niets aangeraakt kan worden
waar september sluiers meeneemt
en de taal verandert.