Dat is nog eens een gedicht over de wondere wereld van iemand met de ziekte van dementie!
Dementie 2
Mama leefde in haar eigen wereld.
een vreemd landschap, waar lucht verwisselt is met grond.
Woorden worden afgekapte letters,
letters ineen gekronkeld tot verwarring.
Ze keek niet, maar staarde
naar de diepte die haar opzoog.
Ze vertikte het haar hand uit te steken,
zodat ik haar kon helpen.
Haar tengere vingers klampten zich
rond haar hopeloos verdriet,
die zij niet kon vertellen.
Ze zat in een bodemloze doos,
maar zag het gat niet
waar ze kon ontsnappen.
Claire Vanfleteren ©