Met het strijken
van de dagen
schampten ook de jaren
langs de banden
van vergetelheid
het bloed, verwant
aan onze oorsprong
droogde in
de aders van
het leven op
geen woord
geen simpel teken
deelde luister
aan de stroming
van ons wezen mee
slechts de droefheid
van het missen
in de nieuw
ontheemd gelegen
dagenraad
liet de samenhang
als klonters zand
in ons bekennen
we schudden handen
deelden maskers
in fatsoen
wellicht kan ooit
de tijd iets doen verkeren
wellicht is ooit
nog niet te laat