het steeds maar weer zoeken
in 't vragen naar het verdokene
het koortsige waarin ik mij vind
om eindelijk te kunnen slapen
de hele dag in vreemde handen
als in de bolster van kastanje
't bezorgde om prikken en prikkels
het fietsen dat ergens nog wacht
hoe fotogeniek het hart, de longen
in ‘t eindeloos wachten op een lach
op het gelaat van de arts en het ritme
van een voortdurend rustig slaan
toch blijft de angst om wat spikkels
op longen die ooit moesten lijden
onrust al weggenomen, geen zwijgen
wel 't zekere voor het onzekere
sunset 19-05-2014
http://sunset.deds.nl