Het net
Verstrengeld in een net van onbegrip en ongeloof
Blijven hangen zonder hulp.
Vroeger een spring in veld
Nu een tedere bloesem die elk moment kan verwelken.
Anders was beter geweest, maar als je alles verliest
Kan je moeilijk nog bijkomen.
Vroeger werd het individu aanzien als die persoon die het zou oplossen
Nu kan het niet meer en vervreemd wordt hij achteruitgeschoven.
Hij tracht zich vast te klampen aan de strohalm hoop
Maar alles werd hem afgenomen
Zijn werk, zijn gezondheid, zijn liefde voor zijn omgeving
De verwerking is zo traag dat er nog niets is die het verving.
Hij tracht zich vast te klampen aan de koorden van het net
Maar glijdt af in het onbekende,
Frustratie is zijn onbekende vriend
Wil hem laten vallen maar de moed ontbreekt hem!
Vele dingen in zijn hoofd zijn heringingen, dat hij moet loslaten
Maar het blijft knagen,
Zijn hart is blijven open staan voor iedereen
Maar de zorg om zijn kinderen is zo groot!
Hij heeft liefde gegeven en gekregen
Maar dat tikkeltje medeleven ontbreekt
Zodat zijn hart bloedt van onwaarschijnlijkheden.
Had hij maar zijn leven van vroeger terug.
Hij was vooruit strevend en nu is hij in niemandsland beland
Hij heeft alles, maar voor hem heeft hij niets.
Zijn innerlijke is verschroeid
Niets die hem nog boeit
Hij heeft al het koord laten vieren,
Maar telkens is het lot daar weer
Waarmee hij geconfronteerd wordt.
Moest het kunnen, dan neemt hij zijn leven van voordien terug.
Hij heeft alles en niets
Hij heeft angst door het onbekende die hem te wachten staat.
Zijn ziekte heeft hem overmeesterd en zwaait de scepter
Laat hem weer het geluk beleven zoals voorheen.
Hij was altijd goed voor iedereen
Maar nu heeft hij zelf het niet meer in de hand
Zijn geheugen laat hem in de steek
Dat kan hij niet verdragen, want hij was pienter en begaafd
Nu draagt hij zijn lot als een juk
Loodzwaar
Zal het zo blijven of is er toch een lichtpuntje
Dat hoopt hij.
Claire Vanfleteren ©