Moeder…
Ik herken je in alle vrouwen,
hoe ze spreken, fluisteren.
In een zee van mensen,
enkel door mij te begrijpen
zou ik willen dat ik nog een moeder had.
Er wandelen ontelbare
gedachten door mijn voorhoofd,
maar ’s avonds komen ze tot rust
als ik je naam prevel,
jouw grijze haren op mijn lippen.
Jouw gezicht is misschien
wel dat van alle moeders,
omgeven door de blik der verlangens
en het geluid van een droevig kind
zal je stem nooit meer klinken.
Je troostte mij, wiegde en verzorgde.
Ik mocht je melk drinken terwijl je mij
jouw pijnlijke borsten vergaf.
Je leste mijn dorst en honger met een glimlach.
Je kon zomaar ieders moeder geweest zijn.
Maar bovenal was je mijn moeder,
je werd onsterfelijk toen je dood ging.
Het maakte mij enigszins kwetsbaar
maar ik heb je altijd zo graag gezien,
mama, bedankt dat jij mijn moeder wilde zijn…
esteban, jouw fiere zoon