Echte mannen zijn van beton,
want daar valt toch iedereen
als een blok voor?
Tot je langzaam wordt gesloopt,
doordat je telkens tegen
dat muurtje aanloopt.
En pas dan kom je erachter,
dat ze zich verschuilen
achter dat stoer en sterk zijn.
Doch helaas bied ook een watje,
geen soelaas.
Want als ik maar even blaas,
zijn ze al van slag.
Dat zijn de mannen die hopen
indruk te maken met hun 'gevoeligheid'
Om het dan af te laten weten,
elke keer dat er spijkers
met koppen moeten worden geslagen.
Ben ik dan verslagen,
als ik deel uitmaak van die mannenwereld?
Of besef ik desondanks,
dat het de opgave is,
om me zonodig ergens hard voor te maken.
En tegelijkertijd heb lef te hebben,
om ongegeneerd voor paal te durven staan?