schreeuwen hun vergeten steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt en hen halsstarrig niet wil volgen naar een wereld vol met hypes en trends voor velen ik kan niet leven in hun luchtkastelen wil melker 26/03/2015