Pietje
de kanarie is gestopt met zingen
fladdert niet meer met zijn zwingen
het morgenwelkom is verstomd
ik houd eerbiedig maar mijn mond
het hok is nu zo leeg
ik at zelf de sla die hij altijd kreeg
het smaakt mij niet, is wat verlept
zou ik hem jaren zo hebben genept
plots krijg ik schuldige gedachten
hij zat toch altijd fluitend ten wachten
fluit voor zijn moordenaar een lied
in mijn hart welt verdriet
ik zal hem begraven in een doosje
op zijn grafje leg ik een roosje
breng elke dag sla uit de tuin
zonder een randje bruin
dat hij oud was dat verguld
misschien was het niet mijn schuld
de schuld knaagt toch bij mij
de volgende kanarie laat ik vrij
ela