De tijd die we samen kunnen doorbrengen is zo beperkt
door onze agenda's en ons leven
dan heerst er nog de prangende vraag
hoeveel tijd samen is ons nog gegeven?
niemand die hierop het antwoord weet
voel me vaak een stomme idioot dat ik hieraan
ooit ben begonnen, wil vaak dat je me vergeet
en je gewoon met je leven zal verder gaan
dat zou het misschien voor ons beiden makkelijker zijn
in stilte hoop ik dat je me beu zal geraken
hoewel ik weet dat dit zal zorgen voor pijn
het zou alles wel makkelijker maken
want ook al breng je licht en rust in mijn leven
toch blijft steeds die onzekerheid
tussen ons in zweven
van je gezondheid
ik zou wat we hebben veel liever opgeven
als ik hierdoor zou kunnen bereiken
dat je nog vele jaren gezond kan leven
dan zou ik meteen van je zijde wijken
vergeef me dat ik hier soms over loop te denken
het met jou bespreken durf ik niet
ik tracht er geen aandacht aan te schenken
maar soms zorgt het toch voor verdriet
ik heb je leren kennen en ik geef om jou
ik geniet van de tijd die we samen kunnen zijn
maar de gedachte aan je ziekte bezorgd me soms kou
het is een donkere wolk voor de zonneschijn
H