De dagen van een eenzame schilder,
zijn lang, zwaar en moeizaam.
Vroeger waren zijn haren wilder
en kon hij overal gaan en staan.
Hij kwam eens bij de kerk,
de kazerne of het gemeentehuis,
hij deed graag zijn werk,
ook bij de mensen thuis.
Zo kwam hij vaak onder de mensen,
hier en daar een lekker bakkie,
wat nog meer te wensen,
werken ging op het gemakkie.
Nu zijn de dagen saai en stil,
nieuwe schilders op zijn plek
en niemand die zijn werk meer wil
op een uitzondering na, ik lijk wel gek.
Zo'n klusje nog eens op zijn tijd,
geeft zo'n eenzame schilder weer een beetje hoop
werken met een berg aan vlijt,
maakt dat vandaag toch weer een beetje goed loopt.