Ik sta niet meer stil. Mijn hoofd niet meer in het zand. Ik werk aan wat ik wil. Maar er is zoveel aan de hand. Zoveel gedachten. En veel té veel gevoel. Alles lijkt zo langzaam. En overal moet ik op wachten. Zonder drugs om de verveling te verzachten. Ze zeggen: “ je moet je hier leren uiten” In een beschermde omgeving in plaats van buiten. Ik heb nog zon lange weg te gaan. De leer om op mijn eigen benen te kunnen staan. De liefde die ik had. Hij heeft me veel te hard geraakt. Misschien ook wel beter. Want nu heb ik mijn keuze om hier te blijven gemaakt. Maar alles lijkt zo langzaam.