Ik voel de leegte,
zoveel leegte met zoveel personen om mij heen,
personen die misschien niks om mij geven,
mij slechts herkennen aan hoop, elke dag,
terwijl verdriet de kern is van mijn lach.
Ik voel me zo verlaten,
een tweede keuze die niet eens bestaat,
want laat staan mij kiezen.
Ik zit zo vast in mijn gedachten,
de ene keer zo geliefd en de andere keer zo gehaat.
Het blijft verschillend,
emoties bieden mij slechts gevoelens van verwarring.
En ik, ik probeer het te negeren,
ik probeer de hoop erin te houden,
soms lukkend,
maar na een dag weer volkomen weg.
Wat moet ik doen,
om mezelf weer te kunnen vinden,
mijn ziel te laten rusten
van alle stemmen om 'm heen,
mijn lichaam verlossen,
van de hoeveelheid tranen,
de hoeveelheid ruimte,
die zich bevindt in mij.
De eeuwige leegte,
die niemand kan zien,
wilt zien.