Ik heb 20 jaar gewachten op een teken dat je me misschien niet was vergeten dat je misschie soms nog aan me dacht maar door jou stilzwijgen leerde ik beter weten Door de jaren heen groeide het besef dat ik niet in jouw leven pas dat ik ermee moest leren leven dat ik gewoon niet belangrijk genoeg was Het enige wat jij me hebt meegegeven is de littekens van een vlijmscherp zwaard doordat je geen enkele moeite wilde doen ik was het blijkbaar gewoon niet waard Nu na 20 jaar zoek je ineens contact voor het eerst een teken van leven in de vorm van slappe excuses en de schuld aan anderen geven Al heel snel groeit het besef nu ik eindelijk jouw redenen heb gekend dat het niet was omdat ik niet belangrijk genoeg was maar omdat jij een laffe, egoistische zak bent Het enige wat je me nu hebt gegeven is dat ik niet meer naar het verleden staar en dat na 20 jaar mijn tranen eindelijk zijn gedroogd want pap, je bent het gewoon niet waard *Het gesprek was natuurlijk na niet zo zwart/wit als dat ik hierin beschrijf. Het gaf me na 20 jaar genoeg redenen om het eindelijk af te sluiten*