op het einde van 't balkon
het park
waarin de avond uitrust
in 't bonte lover
een vermoeide wind
speelt met bladeren
waait hen in portieken
als brieven uit het gisteren
'waar wij zijn
is het altijd zomer'
fluister jij, en lacht;
'waar wij zijn …'
begin ik
en zwijg wanneer sterren
zich neervlijen
en uit hun rimpels
van serene stilte
de maan opstijgt
teer geel licht
over herinneringen uitgiet
- over ons, over het park
en over al onze jaren
sunset 28-09-2018