Jij past bij mij
als perfekte handschoenen die glijden
over mijn knokige vingers,
als de kleren aan mijn lijf,
niet te strak of los,
precies als gegoten,
de klanken uit mijn keel
die 'k uit verdriet of vreugde met je deel
dagelijkse verhalen, meestal inhoudsloos,
daar draait 't hem allemaal niet om
wel de manier waarop en om de 'toon',
zo door en door ben ik je gewoon,
bij jou ken ik geen enkel schroom,
in keurige das of stijf gestreken vest
zelfs in mijn adamskostuum
ken jij mijn 'broeierig' nest,
soms zit je me stilletjes te begluren
dat kan wel eens seconden duren
wanneer ook je ogen
net als je magische handen glijden
over mijn bleek vel,
stel je me verschrikt,
als schiet je wakker uit een droom,
die ene vervelende vraag
want 'k ben me van geen kwaad bewust
moet dat nog vandaag ?
integendeel,
't maakt me lichtjes ongerust ...
hoe kan je nu ...
op zoiets komen !?