als ik naar de horizon kijk
en alras mijn ogen sluit
dan zie ik een rode lijn
ver voor de einder uit
in stilte met beide ogen dicht
komt mijn landschap tot bedaren
en zijn uiterste polen gelijkgericht
bij wijze van spreken, als het ware
hoor ik daar in de verte een stem?
is het degene die ik altijd zocht?
zou het kunnen dat ik het zelf ben
want eigenlijk lijkt niemand op mij
bij alles wat was of niet zijn mocht;
nergens dan hier ben ik dichterbij