hoe 'k jullie hoor
en zie
in het bespringen van het land
met schuimende
opengesperde muilen
hoe jullie alles grijpen
en toch zijn jullie
één
alleen maar water
zoutig
vergaan
in minimale tijd
en ondanks dat
toch onvergankelijk
jullie, golven
wij het water
miljoenen tranen
droefheid en geluk
waarin 'k verhalen
steeds kan horen
die over koppen schuim
voor eeuwig rollen
- zelf ruis ik als de zee
herinner mij
het altijd golven
[en meeuwen krijsen
storten zich
op dat wat wij
aan land gebracht
en in de knop gebroken]
sunset 24-04-2019