het zwarte moeras ik ken de witte wieven en het zachte gepruttel van het gas uit het zwarte moeras de vage zuchten van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met oplichtende plekken en spiegelende vennen dreigt de woeker van groei het recht van de sterkste in entropie van de eenvoud overheerst de harmonie der soorten door hun verstikkende aanwezigheid wil melker 23/11/2018