Grijs
slingert zich
de draging van
het laatst gewaad
dwars
door alle regen
die huilend
langs de
lichten
slaat
tot waar het graf
met aard
en traan gevuld
al het zeer
in ons onthuld
slechts
de ruimte
geeft de tijd
die bakert
wat je straks
als nieuw
belijd
je lacht
en voelt
het kind
dat nu
weer in je
armen ligt
het is juist
die cirkel
van het leven
wat inhoud geeft
aan dit gezicht