Scharlakenrood kleurt het eerste ochtendlicht de nachtelijke hemel.
Sterren bleken en doven zich in dit eerste aangezicht.
Wonderlijk hoe alles zich zo voor mij opent,
en dicht in kleuren die het palet van mijn ogen strelen.
De nacht liet alles in de aarde helen..
Naakt en ongerept strekt het groen zich zo welvarend uit.
De geur nog zwanger van de ongerepte dauw,
ronde zoete tranen van levensbrengend vocht..
Het is alsof een touw,
uit parelmoeren strengen, zich ongebreideld,
vanuit de hemel naar het grondvlak vlocht.
En terwijl de laatste ster,
zich langzaam in de gouden vingers,
van het eerst gevangen zonlicht legt,
en alles hier, mij zonder woorden,
het groots gebeuren,
van een eerst geboren schepping zegt,
vervolg ik stil,
en vol respect,
mijn weg.
Het heeft geen nut,
vormt geen enkele zin,
dat ik, in al mijn eenvoud,
nog aan dit doek,
van prille kleuren,
ooit begin..
-