Daar stond ze, voor het raam ze was net een uurtje thuis van school iedereen had haar geroepen bij haar naam ze was echt niemands idool Ze treiterden en lachten haar uit niemand kon vriendelijk voor haar zijn iedereen pestte, om het luidst en diep binnen in haar, deed het zo’n pijn Nu stond ze te kijken naar de zwarte lucht de wolken waren niet meer blauw ze stond er met een zucht en haar hoofd en hart waren grauw Ze zou het zo graag anders zien niemand nog moeten aanhoren maar ze is nog maar amper veertien jaar wordt door niemand uitverkoren Zeker nog vijf jaar in dezelfde klas voor ze uit school weg kan gaan in de pauze zit ze alleen, op het gras omdat ze niet sterk genoeg op haar benen kan staan Fictief geschreven :)